Overstromingen en drijfzand weerhielden de Nederlanders er niet van om hun steden te bouwen in het grootste moeras van Europa. In dit moeras hebben we een manier gevonden om het water buiten te houden door dijken te bouwen en het hierachter gelegen land te draineren met behulp van windmolens en pompen.

De keerzijde is, dat het land hierdoor langzaam begon het land te dalen. De helft van Nederland ligt nu dan ook onder de zeespiegel. De geweldige watermachine van Nederland loopt tegen haar grenzen aan. Door klimaatverandering stijgt het water in de zee en de rivieren, terwijl de bodem op veel plaatsen steeds verder zakt. Hevige regenval zorgt voor wateroverlast in de steden. Maar er zijn ook steeds vaker periodes van droogte waar de natuur en de landbouw onder gebukt gaan.

Wat betekent dit voor onze toekomst? Moeten we de dijken eindeloos verhogen om ons land te beschermen? Of vinden we andere manieren om samen met het water te leven? Of kan de dreiging ook een kans zijn om ons land opnieuw vorm te geven? Met bijvoorbeeld veel meer ruimte voor amfibische natuur. Waar onze woningen hoog en droog op terpen staan of meebewegen met het water.

Het Nederlands paviljoen toont met een sterk architectonische gebaar de uitdagingen waar Nederland voor staat: met een hellend vlak dat deels onder water steekt wordt de Nederlandse situatie verbeeld. Gedurende de gehele expo wordt door Nederlandse en Japanse en beeldhouwers en architecten gewerkt aan de toekomst van de 'delta'. In een landschappelijk canvas van klei en zand, water en wind worden 'rivieren' verbreed, dammen doorgestoken en verrijzen nieuwe steden.

Bezoekers zijn hier getuige van vanaf een veilige loopbrug boven dit landschap. Of ze trekken laarzen aan en gaan mee op expeditie door dit landschap en helpen mee het te vormen. Bezoekers verlaten het paviljoen via de 'zee' die Nederland verbindt met andere delta’s. Eigenlijk is het Nederlands paviljoen een performance van 6 maanden. Omdat bezoekers hier maar een deel van meemaken, wordt het hele proces gefilmd.